Memento mori (Latyn vir 'onthou [of dink daaraan] dat jy [moet] sterf'[2]) is 'n artistieke of simboliese uitdrukking wat dien as herinnering aan die onafwendbaarheid van die dood.[2] Die begrip se wortels kan teruggevoer word na die filosofieë van die Klassieke Oudheid en die Christendom. Dit het vanaf die middeleeue begin figureer in die grafkuns en die argitektuur.
Die algemeenste motief is 'n skedel, dikwels vergesel van een of meer bene van die menslike geraamte of skelet. Dikwels is hierdie simbole genoeg om die idee op te roep. Ander motiewe soos 'n kis, uurglas of verwelkte blomme, dui op die verganklikheid van die menslike lewe. Dikwels funksioneer hierdie motiewe binne 'n werk (soos 'n portret) met 'n ander onderwerp. Digters maak ook dikwels gebruik van die uitdrukking as titel vir hul gedigte. Die vanitas is 'n artistieke genre waar die tema van die dood egter die uitsluitlike onderwerp is. Die Danse Macabre en die Dood, voorgestel deur 'n doodsengel met 'n seis, spreek selfs meer direk tot die onderwerp.